Irena Huml: pionierka historii sztuki stosowanej
Specjalizacja i wkład w badania
Irena Zofia Huml-Bacz (1928-2015) to postać, której nazwisko jest synonimem pionierskich badań nad polską sztuką stosowaną. Jako wybitna historyczka sztuki, krytyczka sztuki i profesor nauk humanistycznych, zrewolucjonizowała sposób postrzegania i analizy dziedzin takich jak architektura wnętrz, tkanina artystyczna i polska biżuteria. Jej specjalizacja i wkład w badania nad polskim rzemiosłem artystycznym od przełomu XIX i XX wieku po czasy współczesne otworzyły nowe ścieżki dla kolejnych pokoleń badaczy. Ukończywszy studia w Instytucie Historii Sztuki na Uniwersytecie Warszawskim w 1957 roku, z pasją oddała się pracy naukowej, koncentrując się na historii sztuki i designie. Jej dociekliwość badawcza i dogłębna analiza pozwoliły na wyeksponowanie znaczenia polskiego rzemiosła artystycznego i designu na tle europejskim.
Publikacje i działalność dydaktyczna profesora Huml
Kariera naukowa profesor Ireny Huml była niezwykle bogata i płodna. Przez ponad trzydzieści lat związana z Instytutem Sztuki PAN, prowadziła seminaria doktoranckie, kształcąc liczne grono przyszłych historyków sztuki i teoretyków designu. Jej publikacje i działalność dydaktyczna pozostawiły trwały ślad w polskiej nauce o sztuce. Jest autorką imponującej liczby ponad 600 artykułów naukowych i publikacji książkowych, w tym przełomowych dzieł takich jak „Warsztaty krakowskie” (1973) i „Polska sztuka stosowana XX w.” (1978). Te fundamentalne prace stanowią dziś kanon wiedzy o polskiej sztuce użytkowej. Profesor Huml aktywnie działała również w Stowarzyszeniu Historyków Sztuki, będąc jego członkiem od 1954 roku. Jej zaangażowanie w życie naukowe i działalność społeczna wykraczały poza mury uczelni – brała udział i przewodniczyła obradom jury międzynarodowych i krajowych konkursów twórczości plastycznej, aktywnie wspierając rozwój sztuki współczesnej.
Moda. Historia osobista: wystawa garderoby Ireny Huml
Styl Ireny Huml: elegancja i indywidualność w czasach PRL
Wystawa „Moda. Historia osobista. Profesor Irena Huml (1928–2015)” w Muzeum Narodowym we Wrocławiu stanowi fascynujące okno na życie i estetykę jednej z najwybitniejszych postaci polskiej kultury XX wieku. Prezentuje ona nie tylko imponującą kolekcję garderoby profesor Huml z lat 50. do początku lat 90., ale także pozwala zgłębić styl Ireny Huml: elegancję i indywidualność w czasach PRL. W okresie, gdy dostęp do zachodnich trendów był ograniczony, a moda często dyktowana była przez narzucone normy, profesor Huml potrafiła wypracować własny, niepowtarzalny język ubierania się. Jej garderoba, składająca się zarówno z ubrań gotowych, jak i unikatowych kreacji szytych na miarę przez zdolne krawcowe, świadczy o jej wyrafinowanym guście i umiejętności adaptowania trendów zachodnich do polskiej rzeczywistości. Charakterystyczne dla jej stylu było zamiłowanie do kolorów, umiarkowanie, stosowność, a jednocześnie otwartość na nowe prądy, co czyniło ją prawdziwą ikoną stylu i elegancji.
Szafa elegantki – co mówi o niej wystawa?
Szafa elegantki – co mówi o niej wystawa „Moda. Historia osobista”? Przede wszystkim ukazuje ona historię ubioru w PRL-u widzianą oczami kobiety, która nie tylko żyła w tamtych czasach, ale także aktywnie je analizowała i komentowała. Garderoba profesor Huml to nie tylko zbiór ubrań, ale swoisty pamiętnik modowy, odzwierciedlający jej osobowość, status zawodowy i kulturalny. Wystawa pozwala dostrzec, jak Irena Huml świadomie budowała swój wizerunek, czerpiąc inspirację z różnych źródeł – od klasycznych fasonów po bardziej awangardowe propozycje. Możemy zobaczyć kolekcje sukienek, płaszczy, akcesoriów, które świadczą o jej wyczuciu estetyki i dbałości o detale. To podróż przez epokę, w której moda była nie tylko kwestią estetyki, ale także manifestacją indywidualności i sposobem na wyrażenie siebie w często trudnych realiach. Wystawa ukazuje również rolę kobiety w tamtych czasach, pokazując, jak profesjonalistki takie jak profesor Huml potrafiły łączyć życie zawodowe z troską o swój wygląd, stając się inspiracją dla innych.
Dziedzictwo Ireny Huml: inspiracja dla twórców i badaczy
Wkład w rozwój polskiego designu i rzemiosła artystycznego
Dziedzictwo Ireny Huml jest nieocenione dla polskiego designu i rzemiosła artystycznego. Jej wieloletnie badania, publikacje i działalność krytyczna przyczyniły się do systematycznego gromadzenia wiedzy, promocji i podnoszenia rangi polskich twórców. Profesor Huml była nie tylko badaczką, ale także entuzjastką i orędowniczką polskiej tkaniny artystycznej, biżuterii artystycznej i innych form sztuki użytkowej. Jej prace, takie jak monografie poświęcone warsztatom twórczym czy analizy sztuki stosowanej XX wieku, stanowią fundament dla dalszych badań naukowych i inspirują kolejne pokolenia twórców sztuk stosowanych i kreatorów mody. Wkład profesor Huml w rozwój polskiego wzornictwa jest widoczny w jej nieustannym dążeniu do dokumentowania i promowania tego, co w polskiej sztuce użytkowej najcenniejsze.
Uhonorowanie i upamiętnienie Ireny Huml
Za swoją wybitną działalność naukową i kulturalną, Irena Huml została uhonorowana licznymi prestiżowymi nagrodami i odznaczeniami. Wśród nich znajdują się Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1999) oraz srebrny medal Gloria Artis (2011), które są wyrazem uznania dla jej zasług dla polskiej kultury. Jej pamięć żyje nie tylko w postaci publikacji i badań, ale także poprzez inicjatywy upamiętniające jej postać. Wystawa „Moda. Historia osobista. Profesor Irena Huml (1928–2015)” w Muzeum Narodowym we Wrocławiu, zorganizowana w 10. rocznicę jej śmierci, jest jednym z takich wydarzeń. Przekazanie przez jej córkę, Justynę Bacz, obiektów do zbiorów muzeum, świadczy o trwałym wpływie profesor Huml na polską sztukę i modę. Irena Huml pozostaje inspiracją dla badaczy, twórców i wszystkich, którzy cenią elegancję, indywidualność i bogactwo polskiej sztuki. Jej życie i dorobek są dowodem na to, jak ważna jest pasja, wiedza i zaangażowanie w pielęgnowanie narodowego dziedzictwa kulturowego.
Dodaj komentarz